Ciepły montaż czy tradycyjny?
Jeszcze kilkanaście lat temu za dobrze zamontowane okno uznawano osadzenie ościeżnicy w murze za pomocą kotew lub dybli i wypełnienie szczeliny między nią a murem pianką poliuretanową. Teraz jednak coraz bardziej odchodzi się od tej metody na rzecz montażu warstwowego, określanego jako ciepły montaż. Sytuację tę niejako wymusza poprawa właściwości termoizolacyjnych okien PCV.
Współczesna stolarka dąży do jak największej minimalizacji strat ciepła, co nie sprzyja wentylacji pomieszczeń. Przez szczelne okna wilgoć nie może wydostać się na zewnątrz, więc „szuka” mikroszczelin wokół okien i w murze. Najczęściej znajduje je w niezabezpieczonym uszczelnieniu w postaci samej pianki poliuretanowej i tamtędy ucieka. Niestety zimą, przy dużej różnicy temperatur, skrapla się w tym miejscu, doprowadzając do powstania mostka termicznego oraz zawilgocenia ościeża, stwarzając idealne warunki do rozwoju pleśni i grzybów. Problemowi można zaradzić tylko w jeden sposób – przeprowadzając prawidłowy montaż okien.
Podstawowe zasady montażu stolarki okiennej
Niezależnie od tego, czy montuje się okna w tradycyjnym systemie, czy zgodnie z zasadami ciepłego montażu, prace rozpoczyna się od przygotowania podłoża. Z powierzchni ościeża usuwa się wszelkie zanieczyszczenia i luźne warstwy. Jeśli istnieje taka potrzeba, wyrównuje się je i gruntuje. Następnie określa się miejsce wstawienia okna: w ścianach jednowarstwowych osadza się je w połowie muru, w dwuwarstwowych jak najbliżej zewnętrznej krawędzi muru, a w trójwarstwowych w strefie ocieplenia.
Dalej przechodzi się do ustawienia okna tak, by z każdej strony dystans między ościeżnicą a murem był mniej więcej taki sam. U góry również wymierza się szczelinę o takiej samej szerokości jak po bokach, natomiast u dołu zostawia się więcej wolnej przestrzeni pod montaż ciepłego parapetu z polistyrenu ekstrudowanego (XPS) lub styropianu technicznego. Wypoziomowane okno unieruchamia się klinami i przytwierdza ościeżnicę do muru za pomocą dybli lub kotew.
Kotwy to metalowe płaskowniki przykręcane wkrętami do ościeżnicy i kołkami do muru. Według zaleceń ITB muszą mieć przynajmniej 1,5 mm grubości. Zapewniają stabilne, ale zarazem dość sprężyste mocowanie. Stosuje się je głównie przy instalacji mniejszych okien.
Dyble z kolei to łączniki, które przewierca się przez ramę i wkręca do muru. Mocowania z ich użyciem są sztywniejsze niż za pomocą kotew, dlatego praktykuje się je przy osadzaniu dużej i ciężkiej stolarki okienno-drzwiowej narażonej na spore obciążenia eksploatacyjne.
Kotwy i dyble rozstawia się w odległościach zalecanych przez producenta okien. Jeżeli jednak nie ma żadnych wytycznych, umieszcza się je co 70 cm, jak najbliżej węzłów konstrukcyjnych, zachowując przynajmniej 15 cm odstępu od naroży, słupków i zawiasów.
Co dalej? Szczelinę między murem i zamocowaną ościeżnicą wypełnia się pianką poliuretanową, pozostawiając niewielką przestrzeń na jej rozprężenie, po czym usuwa się jej naddatki. Na tym kończy się tradycyjny montaż. W ciepłym montażu aplikację pianki poprzedza przyklejenie taśm do profili okiennych. Taśmę paroszczelną przykleja się po wewnętrznej stronie okna, natomiast taśmę paroprzepuszczalną po jego zewnętrznej stronie. Potem zrywa się powłokę ochronną z taśm i przykleja je do muru. Na koniec usuwa się folię zabezpieczającą z profili i pokrywa się klejem do siatki przyklejone do muru taśmy, by zapobiec ich uszkodzeniu.
Warto dodać, że podane zasady montażu dotyczą nie tylko okien PCV, ale i drzwi przesuwnych/uchylnych prowadzących na taras bądź balkon. W przypadku stolarki wielkoformatowej prawidłowa instalacja jeszcze bardziej nabiera na znaczeniu, ponieważ powierzchnia, przez którą ciepło mogłoby wydostawać się na zewnątrz, jest znacznie większa od tej, jaką mają okna w standardowym rozmiarze. Dlatego też, by uniknąć błędów wykonawczych, stolarkę otworową powinna montować wykwalifikowana ekipa.
